22. ay raporu

Meleğim, bebeğim, bitanem kızım,

22. ayımız da bitti. Her geçen gün büyüyor ve şaşırtıyorsun beni. Konuşman çok güzel, diyalogların çok güzel. Kendini rahat rahat ifade ediyorsun artık. Dün dayın aradı teyzeni. Onu telefonla konuşur görünce her zamanki gibi "kim, kim" diye sordun. Teyzen " dayı " aradı deyince, " gelecek mi diye sordun" dediğim gibi çok şaşırtıyorsun beni.

Tembellik edip anında notlar alamıyorum. Böyle post yazayım diye başladığımda da bir bir uçuyor aklımdan yazmak istediklerim. 

Bu yıl iznimizde benim istediğim gibi kendimizce Karadeniz turu yaptık. Çok eğlendin, çok yoruldun, birkaç gece bağırarak uyanıp tekrar uyuman için bin takla atarken hem sinirlendirdin hem korkuttun ama güzel bir tatildi. Bilmediğimiz görmediğimiz yerleri gördük, şehrimizle kıyasladık, üşüdük terledik yağmur altında ıslandık ama gece gündüz birlikte olduğumuz bir hafta da sen de ben de çok mutlu olduk. 

Uyudun uyandın "nere geldim ben anne" diye sordun, arabada uyanık olduğun süre boyunca " baba nere didos" diye babanın başının etini yedin. "Nevşehir, Ürgüp, Göreme" diye güzergahı sayan babanı "ya göyeceemm" deyip kahkahalara boğdun. Arka koltukta babanın omzuna yatıp öperek "anne bu koda benimmm" diye kocamı sahiplendin. 

Yediğin leblebileri, bonibonu, içtiğin suyu baban ikram edip "baba buyuu" deyip babanın yeme ve içme ihtiyacını karşıladın. Arada bana da ikram ettin tabi. Sağol sen, hayırla çok yaşa inşallah. Hep böyle yüce gönüllü, cömert ve paylaşımcı ol....